Ik zag enkele dagen geleden de eerste aflevering van de docu-serie #dagenzonderbroer.
En deze aflevering benadrukte voor mij wederom dat je verhaal delen kan helpen.
Dat mensen zoeken in hun rouwperiode naar houvast, naar is-dit-wel-normaal-verhalen, naar steun, naar begrip, naar samenhorigheid binnen het rouwgegeven.
Daarom ga ik 1 keer per maand een verhaal van mijn eerste keren delen.
Mijn eerste nieuwjaarsdag zonder mijn 2 zussen:
Mijn oudste zus was 13 dagen ervoor gestorven. En in 1 klap was ik naar mijn gevoel heel mijn verleden, heel mijn bloed, heel mijn familie kwijt.
Want na opgroeien in een pleeggezin met mijn beide zussen, was zij nog mijn enige 'echte' familie die overbleef nadat mijn jongste zus jaren ervoor gestorven was.
ZO voelde het op dat moment.
Nieuwjaarsdag vierde ik echter met een fantastische familie, een deeltje van mijn schoonfamilie, niet echt door bloed familie, wel echt geworden door de jaren heen.
Het feest, het gezellig samenzijn, passeerde me een beetje in een roes.
Af en toe ondernam ik een poging om te glimlachen.
Maar ik moest vooral mijn best doen om niet jaloers te zijn. Jaloers op de gezellige groep broers en zussen die daar samen zaten.
Om niet te wenen door het intense verdriet dat in mij een weg naar buiten zocht.
En dan was daar opeens een moment, aan tafel, gezellige kindermuziek op de achtergrond voor de 4 kleinkinderen, waaronder 2 kleintjes van mij.
De muziek die eerst vrolijk was, met vrolijke teksten en vrolijke melodie, ging over naar vrolijke melodie met zware tekst.
Ik meen me te herinneren dat het een liedje van Kapitein Winokio was. En het lied ging over iemand die dood was. Maar eigenlijk heb ik geen idee of dit wel klopt.
De kindjes begonnen luidkeels mee te zingen: 'Zusje is dood, zusje is dood'.
Ik was even in shock maar vroeg me vooral af of niemand van heel de groep doorhad dat dit nu echt wel geen liedje was dat zo kort nadat mijn zusje dood was, afgespeeld moest worden.
Maar het viel in eerste instantie niemand op. Integendeel.
Er begon zelfs een volwassene mee te scanderen, de vuisten mee trommelend op tafel.
Ik brak,
verliet de ruimte en ging samen met mijn gezinnetje naar huis.
De persoon in kwestie heeft zich ongelofelijk schuldig gevoeld. Het was maar een liedje en er werd niks mee bedoeld.
En dat snap ik ook.
Maar het was gewoon nog te vroeg, veel te vroeg en de eerste keer, een moeilijke eerste keer.
#troostgoed #dagenzonderzus #eerstekeer #kerst #rouwen #verdriet #rip #overledene #zus #rauwrouwen #rouwcoach #troost #alleen #begrip
